Prolog.

"Biegałam z moim bratem i jego kolegą Dawidem na podwórku za naszym domem, bawiąc się w berka. Jako, że byłam najmłodsza z naszej trzyosobowej grupki robiłam za berka. Karol jak zwykle skrył się w domku na drzewie, dobrze wiedząc, że tam nie wejdę. Natomiast Dawid uciekał przede mną wśród drzew i krzaczków. 

-Dawid no! Nie będę się już z wami bawić! Idę do domu- tupnęłam nóżką i uciekłam do mamy, która siedziała na tarasie"

"-Dawid poczekaj!- krzyknęłam- to, że jesteś starszy nie znaczy, że nie możesz na mnie poczekać!

Dziewięcioletni chłopiec biegł w strugach lipcowego deszczu chcąc się skryć jak najszybciej pod dachem. Byłam bardzo uporczywym dzieciakiem, więc biegłam za nim. Niestety chłopiec był szybszy i na nic zdały się moje nawoływania.

-Dominika pośpiesz się! Nie będę na ciebie czekał nie wiadomo ile! Zaraz będziemy w domu, no dalej!- krzyknął

Starałam się podbiec do niego jak najszybciej potrafiłam jednak niezdara ze mnie i upadłam w wielką kałużę kalecząc przy tym swoje kolana i łokieć"

Wspominając dawne czasy, popijałam kawę z mojego ulubionego kubka. Gdy tylko skończyliśmy szkołę kontakt z Dawidem się urwał, Karol poszedł w ślady taty i został lekarzem, a ja no cóż, zostałam cheerliderką. Mama nie była zadowolona, ponieważ chciała żebym była prawnikiem, zupełnie jak ona. Niestety poszłam własną ścieżką. W wolnych chwilach zajmuję się fotografią, którą studiuję zaocznie na rzeszowskim uniwersytecie. 

Nazywam się Dominika Nowak i oto moja historia...